to dwuczęściowe video interwencji performatywnej site-specific. Jest formą zbiorowego, międzykontynentalnego rytuału stworzonego przez artystki z ludu Ajnu i Polski.

​

Film podzielony jest na dwie części. Część pierwsza, w której występują kobiety Ajnu związane ze stowarzyszeniem Menoko Mosmos (Stowarzyszenie Kobiet Ainu), rzuca światło na historię Ainu Mosir (ziemi Ainu), która była sukcesywnie wymazywana  przez kolonializm. Obraz ukazuje relację kobiet Ajnu z Ainu Mosir i ich modlitwę o przywrócenie wzajemnych relacji między Ainu (ludźmi) i Kamui (wszystkim, co wiąże się z ludzkim bytem, w tym ziemią, wodami i zasobami naturalnymi). Kobiety Ajnu rozciągają czerwoną nić - symbol siły rdzennej kultury, której elementy takie jak rękodzieło (np. haft) przekazywane były i są z pokolenia na pokolenie - w pracy dłoni.

​

Medytacyjnym kontrapunktem dla głosu kobiet Ajnu jest druga część Requiem, którą otwiera instalacja (koncepcja instalacji: Natalia Chylińska). Instalacja umieszczona w zimowym krajobrazie stanowi efemeryczną strukturę. Jej tworzywem stały się suche, drewniane patyki wyrzucone przez Morze Bałtyckie. "Kości morza" to nośniki pamięci wykraczające poza czas człowieka.

​

W dalszej części filmu, widzimy polskie artystki trzymające w dłoniach portrety kobiet Ajnu (autorka porterów: Beata Sosnowska). Twarze kobiet Ajnu wyraźnie odcinają się od monochromatycznego krajobrazu zimowego miasta. Portrety kobiet Ajnu zostały stworzone przy użyciu farb zmieszanych z popiołem. Twarze pojawiają się w publiczej przestrzeni Sapporo i Gdańska w ramach pytania o widoczność kobiet Ainu, rdzennych mieszkanek/ńców i perspektywy kobiet w dyskursie głównego nurtu.